Iedere dag werken we bij Baas met meer dan zeshonderd collega’s aan de Nederlandse infrastructuur. Toch voelt het als familie. Patrick en Anthony Straub zijn zelfs familie. Vader en zoon zijn sinds een jaar collega’s bij Baas. Patrick werkt als voorman in de vooraanleg, zoon Anthony als eerste monteur laagspanningsdistributie. Het gaat thuis aan de eettafel in Spijkenisse nogal eens over het werk. ‘Dan is het: wat heb jij vandaag gedaan’, zegt Patrick. ‘En of er dingen zijn die we van elkaar moeten weten’, vult Anthony aan. De projecten blijven – voorlopig nog – gescheiden. ‘Of ik bij mijn vader zou kunnen werken? Dat denk ik wel, hij is goed voor zijn mensen.’
Een vroegertje is het op de vrijdag van het interview voor vader en zoon. ‘Ik zat in Berkel en Rodenrijs, huisaansluitingen maken met twee leerlingen’, zegt Anthony. ‘Ik zei drie dagen terug nog: als we ons best doen, zijn we vrijdag op tijd klaar. En dat was nog zo ook, we kregen te horen van onze voorman dat we naar huis mochten.’ Het is z’n werkterrein niet, maar die voorman had gerust vader Patrick kunnen zijn. ‘Wij waren vandaag kwart voor drie klaar. Ik zeg tegen de jongens: pak een bak koffie, het is mooi geweest vandaag. Ga maar naar huis. Als ik die jongens kietel word ik terug gekieteld zeg ik altijd maar. Daar wordt het werk beter van.’
Z’n enthousiasme moet de 55-jarige Patrick bijna vanzelf hebben overgebracht op de 19-jarige Anthony. Patrick: ‘Ik ben zo gek dat ik weleens werk meeneem naar huis. Een planning maken of toch nog een digitale werktekening sturen naar de uitvoerder. Het werk is mijn hobby, nog steeds. Het zal best weleens gebeurd zijn dat Anthony over mijn schouder heeft meegekeken. “Dat is best leuk werk wat jij doet”, zei hij een keer tegen mij toen hij mijn tablet in handen had.’
‘Een heel goede kruiwagen’
Anthony knikt. ‘Ja, ik ben van huis uit nieuwsgierig. Ik vond het interessant om te zien en mijn vader vond het leuk om uit te leggen. Ik ben een keertje met hem mee geweest. En ik heb gevraagd of ik ook bij Baas kon komen werken, welke mogelijkheden er waren om opleidingen te doen. Ik heb een heel goede kruiwagen aan mijn vader gehad.’
Inmiddels is hij volop bezig met die opleidingen. Na het vmbo heeft hij mbo-1 en mbo-2 gedaan. ‘Ik heb in eerste instantie voor de richting elektra gekozen, maar eigenlijk wil ik alle disciplines onder de knie krijgen. Ik ga doorleren om ook deze diploma’s te halen.’
Vijf jaar in vaste dienst
Voorman Patrick is met twaalf Baas-jaren inmiddels een ervaren man. Eerst als inleenkracht, de laatste vijf jaar in vaste dienst. Een jaar na zijn indiensttreding werd hij voorman, in de vooraanleg. ‘Als ik ergens kom staat er nog niks op een terrein. Ja, een paar planten en bomen. Wat wij doen is alle hoofdleidingen voor de distributie aanleggen voordat er gebouwd gaat worden. Ik zit nu in Gouda, voor een project van 42 eengezinswoningen en twee objecten hoogbouw van 12- en 28-hoog.’
Om zes uur op locatie
Een voorman die het van stemverheffing moet hebben is hij niet. ‘Ik sta elke dag om kwart voor vijf op. Ik weet wel, officieel hoef ik pas om zeven uur te beginnen. Maar ik zorg er altijd voor dat ik om zes uur op de locatie ben. Dan is het fijn dat er om zeven uur koffie of thee klaar staat voor de collega’s. Ik heb ook het werkpakket voor de dag al klaar.’
“Een hardwerkende voorman”, omschrijft Anthony z’n vader. ‘Hij is meestal al weg als ik nog wakker moet worden. En mijn vader houdt rekening met de mensen die het werk moeten doen. Als het warm is zorgt hij voor drinken. Hij is goed voor zijn ploeg. Daar heb ik heel veel respect voor. Dat maak je niet overal mee. Ik weet één ding zeker: mijn vader gaat naar zijn werk met een lach en hij komt thuis met een lach.’
Trots
Andersom is vader Patrick trots op Anthony, als collega-op-afstand. ‘Ja, natuurlijk. Anthony is een doorzetter. Hij heeft mbo-1 en mbo-2 via Baas behaald. Als hij ‘s avonds aan de eettafel al die enthousiaste verhalen vertelt… zo was ik vroeger ook. Ik hoor alleen maar leuke dingen sinds hij een jaar geleden is begonnen. Dat maakt je als vader trots. Ik vind dat heel leuk, al zeg ik het misschien niet veel.’ En misschien leidt Patricks ‘voorwerk’ aan de eettafel nog weleens tot iets moois. Anthony: ‘Het wordt mij regelmatig gevraagd: zou je niet hetzelfde willen doen als je vader? Ik heb het er weleens met hem over gehad. Ja, als ik die kans zou krijgen, zou ik het liefst dezelfde stappen zetten.’